Verweer faillissementsaanvraag

De rechtelijke toets die bij de behandeling van de faillissementsaanvraag voor ligt, is of u als schuldenaar ‘in een toestand verkeert te hebben opgehouden te betalen’. De rechtbank zal dit summierlijk – dus zonder diepgaand onderzoek – moeten gaan beoordelen aan de hand van de ingediende stukken én de informatie ter zitting. De aanvrager van het faillissement moet naast een eigen opeisbare vordering op u ook tenminste één steunvordering hebben. Dit vereiste noemen we het bestaan van pluraliteit van schuldeisers: er moeten meerdere schuldeisers, waaronder de aanvrager van het faillissement, onbetaald worden gelaten. Goed om nog op te merken is dat de aanvragende schuldeiser voor het bestaan van zijn/ haar vordering op u niet eerst een vonnis nodig heeft. Het summierlijk blijken van bestaan van de vordering is voldoende.

Indien u bij de rechter kunt aantonen dat de aanvragende schuldeiser helemaal geen vordering (meer) op u heeft, dan zal de rechter de faillissementsaanvraag moeten afwijzen. Dit kan bijvoorbeeld het geval zijn wanneer de aanvragende schuldeis inmiddels al geheel is voldaan (hetgeen ook kan door een succesvol beroep te doen op verrekening), er een betalingsregeling is getroffen die nagekomen wordt, of wanneer blijkt dat de aanvragende schuldeiser nooit een (terechte) vordering op u heeft gehad.

Tot slot kunt u zich ook tegen een faillissement verweren door u te richten op het betwisten van de steunvordering. Zonder steunvordering zal het faillissement niet uitgesproken kunnen worden. In de praktijk komt het ook wel voor dat kort voor de faillissementszitting de bekende steunvorderingen worden voldaan, zodat de pluraliteit komt te ontvallen. U loopt bij deze wijze van voeren van verweer wel het risico dat de aanvragende schuldeiser op de faillissementszitting toch nog met een andere onbetaalde vordering op de proppen komt, waardoor er alsnog een faillissement uitgesproken kan worden.